- Thread starter
- #1
Ο Παμμέγιστος Όμηρος περιγράφει τη σκηνή πειστικότατα:
Νυν αύτέ με θυμός ανήκε
στήμεναι αντία σείο. Έλο μί κεν, ή κεν αλοίην.
Αλλ' άγε δεύρο θεούς επιδώμεθα. Τοί γάρ άριστοι
μάρτυροι έσσονται καί επίσκοποι αρμονιάων.
Ού γάρ εγώ σ'έκπαλγον αεικιώ, αί κεν εμοί Ζεύς
δώη καμμονίην, σήν δέ ψυχήν αφέλωμαι.
Αλλ'επεί άρ κέ σε συλήσω κλυτά τεύχε', Αχιλλεύ,
νεκρόν Αχαιοίσιν δώδω πάλιν. Ως δέ σύ ρέζειν.
Ή όπως θα λέγαμε σήμερα...
"Τώρα η ψυχή μου
με σπρώχνει να σταθώ αντίκρυ σου. Μπορεί να σε σκοτώσω ή να σκοτωθώ.
Έλα όμως, ας επικαλεστούμε τους θεούς. Γιατί αυτοί είναι οι πιο καλοί
μάρτυρες και επόπτες στις συμφωνίες μας.
Εγώ δε θα κακομεταχειριστώ πολύ το κορμί σου, αν μου δώσει ο Δίας
εντολή και σου πάρω τη ζωή.
Μόνο θα πάρω τα περίφημα άρματά σου, Αχιλλέα,
και το κορμί σου θα το δώσω πίσω στους Αχαιούς. Έτσι να κάμεις και συ."
Τα παραπάνω λόγια αποδίδονται, σύμφωνα πάντα με τον -αξεπέραστο μέσα στους αιώνες- Όμηρο, στο γενναίο πολεμιστή, πειθαρχημένο γιο και λατρευτό σύζυγο και πατέρα, Έκτορα της Τροίας.
Χρόνια πριν, ο καλόψυχος πλην απείθαρχος αδερφός του, ο ωραίος Πάρις, φρόντισε να κάνει το μοιραίο λάθος, να δώσει στους Αχαιούς την αφορμή που χρειάζονταν, για να κυριαρχήσουν σ'όλο το Αιγαίο, επιτιθέμενοι στην Τροία της σημερινής Μ. Ασίας:
Ο παραπάνω αναγεννησιακός πίνακας είναι περισσότερο από αποκαλυπτικός...
Τη φωτεινή χαρά, ηδονή, ομορφιά, που περιβάλλουν Πάρι και Ωραία Ελένη, διαδέχεται η σκοτεινή αφοσίωση στο καθήκον, πειθαρχία, έλευση του Πολέμου, που περιτριγυρίζουν τον πολεμιστή Έκτορα στ'αριστερά... Και που πρόκειται σε λίγο να τυλίξουν και το ερωτευμένο και παράνομο ζευγάρι...
Ας τρέχει ο Πάρις να αναλάβει την πανοπλία του. Άδικος κόπος. Είναι εραστής. Όχι πολεμιστής σαν τον αδερφό του, που θεωρούνταν το πρωτοπαλίκαρο της Τροίας και ίσως γενναιότερος από σχεδόν όλους τους Αχαιούς (Έλληνες).
Δέκα ολόκληρα χρόνια Τρωικού πολέμου... Τι να πρωτοεξιστορήσει κανείς και με ποιες ικανότητες, μιας κι ο Όμηρος είναι ασυναγώνιστος στις περιγραφές του:
Τρυφερές, όπως ο αποχωρισμός του Έκτορα από τη γυναίκα του, την Ανδρομάχη και το μικρό γιο του, Αστυάνακτα, για ν'αντιμετωπίσει το πεπρωμένο του...
Χαρακτηριστικό το παραπάνω γλυπτό του Ντε Κίρικο...
Όπως και το αρχαιότερο αυτό γλυπτό, όπου ο Αστυάναξ κλέβει την παράσταση, καθώς κλαίει με λυγμούς, τρομαγμένος από την περικεφαλαία του πατέρα του...
Ή και φρικιαστικές περιγραφές, όπως η θανάτωση του Εκτορα από τον σχεδόν άτρωτο Αχιλλέα, τον φονικότερο πολεμιστή των Αχαιών...
Το παραπάνω απόσπασμα από σχετική παράσταση αγγείου, για του λόγου το αληθές...
Βλέπετε, φίλοι συνφιεστούχοι, η Μοίρα το'φερε, ώστε να χρειαστεί ν'αντιπαρατεθούν φονικά τα δυο πρωτοπαλίκαρα των δυο αντίπαλων στρατών... Και ποιος θνητός θα μπορούσε να έχει, έστω μια ελπίδα απέναντι σ'έναν -ουσιαστικά- ημίθεο, όπως ο Αχιλλέας;
Ακόμα κι όταν έπαιζε πεσσούς, φαινόταν τρομερός. Και το ήξερε. Γι'αυτό και η αλλαζονία του έφτανε στο σημείο να προκαλεί θεούς...!
Η μάνα του, θεά κι αυτή, τον είχε βουτήξει μικρόν στα φοβερά και τρομερά νερά της Στύγας, που όποιον δεν σκότωναν (όλους τους σκότωναν σχεδόν), τον έκαναν άτρωτο... Τι απερισκεψία εκ μέρους της, να μη σκεφτεί και το -μετέπειτα- αδύνατο σημείο του... Την αχίλλειο πτέρνα... Άλλο θέμα αυτό όμως...
Απαντά λοιπόν, ο οργισμένος Αχιλλέας στον εχθρό του:
Έκτορ, μή μοι, άλαστε, συνημοσύνας αγόρευε.
Ως ουκ έστι λέουσι καί ανδράσιν όρκια πιστά,
ουδέ λύκοι τε καί άρνες ομόφρονα θυμόν έχουσιν,
αλλά κακά φρονέουσι διαμπερές αλλήλοισιν,
ως ουκ έστ' εμέ καί σέ φιλήμεναι, ουδέ τι νώιν
όρκια έσσονται, πριν γ' ή έτερόν γε πεσόντα
αίματος άσαι Άρηα, ταλαύρινον πολεμιστήν.
Που πα' να πει:
" Έκτορα, που δεν ξεχνώ τι μου'κανες, μη μου μιλάς για συμφωνίες!
Όπως δεν μπορούν να γίνουν όρκοι πιστοί ανάμεσα σε λιοντάρια και ανθρώπους,
ούτε έχουν ποτέ την ίδια γνώμη οι λύκοι και τ'αρνιά,
μόνο θέλουν το κακό ο ένας του άλλου πάντα,
έτσι δεν μπορεί εγώ και συ να φιλιώσουμε, ούτε να γίνουν ανάμεσά μας
όρκοι, προτού ο ένας απ' τους δυο πέφτοντας,
χορτάσει μ'αίμα τον Άρη, τον ασπιδόφραχτο πολεμιστή."
Επακολουθεί, φίλοι συνφιεστούχοι, Η μονομαχία, που Τρώες και Αχαιοί παρακολούθησαν με κομμένη την ανάσα.
Μια μονομαχία, που καταφέρνει ν'απομακρύνεται από πολιτικά και επεκτατικά συμφέροντα της εποχής και που αναδεικνύει ωμή δύναμη, περίσσεια παλικαριά και αδάμαστο κουράγιο...
Ακόμα και εν γένει αποτυχημένες απόπειρες της 7ης Τέχνης, σχετικά με την απόδοση του Τρωικού Πολέμου, γεμάτες ανακρίβειες, ατέλειες και αυθαιρεσίες, τη συγκεκριμένη μονομαχία την αναπαριστούν εντυπωσιακά, αν μη τι άλλο.
http://youtu.be/80SsC_ZNbyI
Κάποτε ήμαστε ημίθεοι...