00. Regenesis...
aka, η αρχή του "πώς φτάσαμε εκεί".
Χρονικά: Τέλη του 2007 αρχές του 2008.
Τόπος: κάπου μεταξύ Θεσσαλονίκης και Σουφλί Έβρου, μια εδώ (στη συμπρωτεύουσα) πιο πολλές προς το Σουφλί, λόγω θητείας στον Ελληνικό Στρατό.
Κατάσταση: Ο γράφων στους τελευταίους 2 μήνες του φανταρικού του, στον ακριτικό Έβρο αποφασίζει να εκμεταλλευτεί ένα ξαφνικό καλοδεχούμενο κομπόδεμα.
Το κομπόδεμα: Ένα σεβαστό χρηματικό ποσό που ήρθε στα χέρια της οικογένειας από πώληση γης, 11 παρακαλώ κληρονόμων. Το μερίδιο που αντιστοιχούσε σε μένα μου έφτανε και περίσσευε για το σατανικό σχέδιο που μου είχε φυτευτεί στο μυαλό κάμποσο καιρό τότε.
Σατανικό σχέδιο που μου είχε φυτευτεί στο μυαλό: … οκ, λίγο background. Τελειώνοντας το φοιτητικό μου είχα το πρώτο μου αμάξι από το 2005 ως το 2007, αρκετά «ποιοτικά» καγκουρεμένο, με μια εκατοστή λίγα χιλιάδες χλμ σε 3.5 χρόνια. Στριφτερός, αλλά υπερβολικά ως καμιά φορά επικίνδυνα αδύναμος, πλην αξιόπιστος χαμάλης, βοήθησε τα μέγιστα στη σταδιακή μετακόμισή μας από Ξάνθη προς Θεσ/νίκη. Ένα Ford Fiesta 1250 κυβικώνε, πεντάπορτο, γαλαζάκι, που τρίζαν όλα μέσα.
Τα 75 άλογα (οκ 74 με προσθήκη τελικού, και φιλτροχοάνης) πολύ νωχελικά, για το συνήθως φορτωμένο όχημα, με είχανε φέρει σε περίεργες καταστάσεις μια δυο φορές όταν αποφάσιζα να προσπεράσω. Όχι ότι είδα με το χάρο τα μάτια μου, αλλά του Πατρός το Rover 416 Gsi, απλά του έριχνε στα αυτιά. (Και είχε και ηλιοροφή που αρέσουν στα κορίτσα…)
Το σχέδιο ήταν η εκπλήρωση ενός «ονείρου» για απόκτηση ενός μικρού πόκετ ρόκετ. Έχοντας βάλει κάτω τα πράγματα, και με το κομπόδεμα στην άκρη, μου είχε κολλήσει η ιδέα ενός νέου (άσπρο ή μεταλογκρί) Panda 100 sport, που εξακολουθώ να λατρεύω σχεδιαστικά και σαν concept και και και, και ενός μεταχειρισμένου ST, με τη λογική ότι θα μπορέσω να κρατήσω όλα τα εξτραδάκια (τις ζάντες, αναρτήσεις, διακοσμητικά, λεβιέδες και τις καθισματάρες) και να τα περάσω αυτούσια στο νέο.
Η τιμή του Panda ήταν με το κλειδί στη τσέπη (ή στη μίζα) κ κάποιες εκπτώσεις κάπου στα 14500, οι γονείς και φίλοι μου απορούσανε γιατί πήγαινα σε ένα φαινομενικά μικρότερο αμάξι.
Η κρίσιμη βόλτα: Φαντάρος στην άδειά μου. Ήταν αν θυμάμαι από 21 Νοέμβρη ως 30 του Νοέμβρη. Μεγάλη άδεια, χαλαρά. Παρασκευή ήταν 21 του μήνα. Γυρίζω, μπάνιο να φύγει η φανταρίλα, τηλέφωνο την κοπελιά, έλα πάμε το απόγευμα όσο είχε φως ακόμα, βόλτα προς Περαία - Αεροδρόμιο να τα πούμε οδηγώντας, και μετά ποτό (κ καλά, τότε δεν έπινα).
Wtf, 80 λεπτά είχε τότε η βενζίνη. Εκεί, λίγο πριν το αεροδρόμιο, λίγο πριν τον παλιό Εσκιάδη, εκεί που ήταν η Dirent κ τώρα είναι το 14th street café, όσο ακόμα αντέξει, φρενάροντας για ένα ακόμα κόκκινο φανάρι μου χαμογέλασε ο Τιράντας. Που τότε δεν ήταν τιράντας (είχε μονο τις πλάι λωρίδες). Μπλες, καθιστός δίπλα σε μια BMW 330, σε ένα clk 350, ένα mini cooper S.
Ποτέ δε βάζουμε το αίσθημα πάνω από το αμάξι: Άμεση σκέψη: αναστροφή επιτόπου, επίσκεψη στην μάντρα, μικρός έλεγχος οπτικά, ίσως να κλειστεί ένα τεστ ντράιβ και τα λεπά. Άμεση δεύτερη σκέψη ότι η συνοδηγός θα φρικάρει, θα λέει, θα γκρινιάζει «α, βγήκες από το στρατόπεδο και θα δεις αμάξια, δε με σκέφτεσαι, έχεις μήνες να με δεις (true fact), όλο το δικό σου γίνεται, μονο εσένα αγαπάς» και τα γνωστά που ακούνε σε ελληνικές σειρές και τα μεταφέρουν αυτούσια. ΟΚ, με νίκησε. Πρώτη, δευτέρα, φύγαμε. Θα με βγάλει ο δρόμος και αύριο εκεί να το δω μέρα, Σάββατο με την ησυχία μου, μόνος.
Το Σάββατο που πόνεσε το κινητό μου: Επόμενη μέρα, όπως προανέφερα, βρέθηκα προς τα εκεί. Κατεβαίνω στη μάντρα, βρίσκω τον υπεύθυνο. Ρολογάρα ο τύπος, άσπρο κοκκάλινο γυαλί, άρωμα fail. Σένιο μαγαζί, προ κρίσης τότε (ήταν ένα από τα πολλά μαγαζά που ποντάρισαν σε αμάξια ψηλού κυβισμού κ μετά επανήρθαν τα τεκμήρια με καταστροφικές συνέπειες. Δε μπορούσαν να πουλήσουν τα αμάξια και κλείναν μάντρες, οικογένειες και σπίτια…).
Έλεγχος το καρτελάκι του data sheet, 150 ps (ανατρίχιαζα με τη σκέψη κ μόνο), 2000cc. Τεκμήριο τότε γιοκ, τέλη κυκλοφορίας, τότε ούτε 400 ευρά, τα οποία για μένα ήταν η βενζίνες ενός μήνα περίπου. Χιλιόμετρα 16500, του 2006, ακυκλοφόρητο όλο το 2007. Ενδιαφέρον. Τιμή: 14500, ακριβώς στην τιμή του αντίπαλου δέους.
Στο δια ταύτα. Όταν του είπα «yes I do» , δηλαδή ενδιαφέρομαι, μου λέει, δυστυχώς το συγκεκριμένο πωλήθηκε (facepalm #1) χθες αργά το βράδυ (καμιά ώρα αφού πέρασα, facepalm #2), σε μια νεαρή κοπέλα (facepalm #3) μουμπλε μούμπλε, άρχισε να μου λέει διάφορα, εγώ είχα μαυρίσει, δεν κράτησα τα υπόλοιπα. Όμως, πολύ σοφά του άφησα το τηλ μου για να με έχει στα υπόψιν αν στο μέλλον προκύψει κάποια παραπλήσια πρόταση, αν κ δε το πίστευα.
Μπήκα στο αμάξι, τσατίστηκα τα πήρα, είχα κ κάτι άλλα νεύρα, ξέδωσα στο κινητό που το πέταξα πάνω στο πατάκι, στο κάθισμα, στην πόρτα κτλ 2 3 4 φορές. Ανθεκτικά αν μη τι άλλο εκείνα τα Sony ericsson k800i.
Οι μέρες της άδειας κύλισαν, έφυγαν σχεδόν όλες, η όλη φάση του μεταχειρισμένου μου έφυγε. Θα το ψάξω αφού απολυθώ είπα. Αλλά μια μέρα πριν γυρίσω, την Παρασκευή:
Το Παρασκευιάτικο, της 28/11, κατά τις 12παρά τηλεφώνημα: Χαρωπή αρσενική φωνή:
-Ο κύριος Λειβαδιώτης;
-Σε μουά.
-Είχατε περάσει να δείτε ένα αμάξι, ένα Fiesta ST.
-Τι μου το θυμίζεις τώρα άνθρωπέ μου… για πες;;
-Είναι τελικά διαθέσιμο!
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα «Προλαβαίνω; Αύριο μεσημέρι γυρίζω Σουφλί 12 με τα κωλοφάνταρα». Για πάμε:
-Πώτς γκένεν αυτό;
Enter ευχάριστο facepalm:
-Κοιτάξτε. Το αμάξι αυτό είχε κρατηθεί από ένα κύριο, που είχε δώσει το παλιό του για προκαταβολή. Ήθελε να το (κρατηθείτε)
κάνει δώρο στην κόρη του, που είναι κομμώτρια και άνοιξε κομμωτήριο και ήθελε να της πάρει ένα αμάξι, που να είναι μπλε με άσπρο γιατί της αρέσαν πολύ αυτά τα χρώματα.
-Και;
-Ε, και της φάνηκε πολύ γρήγορο μέσα στην πόλη και έτσι και δε το θέλει.
Λόλεν
Αγαπάμε κυρ Γιάννη:
-Κρατήστε το έρχομαι!
Αναφώνησα περιχαρής και έκλεισα το τηλέφωνο. Τηλέφωνο τον μπαμπά, να κάνει την uber υπέρβαση (δες τώρα αγάπη για τον κανακάρη): λίγο πριν το ouzotime να έρθει από Χαλκιδική στο καταμεσήμερο στη μεγαλούπολη που σιχαίνεται, να μπει εγγυητής, ανάληψη στην τράπεζα για την προκαταβολή, συμπλήρωση στο Αστυνομικό Τμήμα Θέρμης και στα ΚΕΠ κάποια χαρτιά για το δάνειο (αποφασίσαμε 18 δόσεις κ όχι μετρητοίς). Η τιμή που το παλιό αμάξι έφυγε, 5500 €. Μου φάνηκε χαμηλή κάπως, αλλά μπρος στα μεγαλεία που θα ακολουθούσαν…
Βλέποντας το ST από κοντά πληρούσε όλες τις "απαιτήσεις" μου. Μαμά εντελώς, απείραχτο, χωρίς χαζοοργανάκια σε κολώνες, «όλα αγωνιστηκές» ( http://www.youtube.com/watch?v=2EWvsdkPSV8 ) καταστάσεις. Πλην ενός διακριτικού αυτοκόλλητου στο καπάκι της βενζίνης, εκείνα τα καρμπόν-τέτοια, που, thank you Σωτήρη από τη Δροσιά Χαλκίδας με μεράκι μπόλικο, αφαιρέθηκε ένα ηλιόλουστο απόγευμα. Έχω και φωτό (πρωτότυπο…), ήταν 18/4/2009).
The eternal sunshine of a upsizing mind: Downsizing my arse. Πήγαινα από τα 1250 στα 2000. Έπαιρνα ένα από τα πιο στριφτερά της κατηγορίας. Από τα 75 άλογα στα διπλάσια. Συμμετοχικό στην οδήγηση, μοντέρνο, (είχε και esp, είχε και trip computer και ένδειξη θερμοκρασίας, μεγαλεία). Με 14500 μείον 5500 είχα κάνει το μεγάλο βήμα. ΑΛΛΑ:
Γύριζα στο Σουφλί και δεν είχα αμάξι. Η μεταβίβαση και η διαδικασία δανειοδότησης έπρεπε να πάρει κάποιο χρόνο για να γίνει. Και αυτό θα ολοκληρωνόταν σε 2 3 εργάσιμες. Εγώ «αύριο» έφευγα. Και σκεφτείτε τώρα, πώς θα ήσασταν αν είχατε ουσιαστικά πληρώσει, δει, μυρίσει, βάλει μπρος (δεν έκανα test drive) ένα αμάξι που γουστάρετε, είναι τυπικά δικό σας, αλλά θα πρέπει καρτερικά να περάσουν 35 μέρες Στρατού. Απάλευτες λελεδομέρες απόλυσης κι όλας, μέχρι την άδεια 3ου γκρουπ 3 – 8 Γενάρη για να ολοκληρωθεί η μεταβίβαση, να τραμπάρω τα αξεσουάρ από το ένα αμάξι στο άλλο και να σενιάρω το προς πώληση (χρειάστηκε να περάσω νέο παρ-μπριζ στο παλιό).
Κοιμόμουν, περνούσα τα απογεύματα, μέχρι κ στην τουαλέτα ήμουν καμιά φορά με τη μπροσούρα του Ford Fiesta. Εκεί στην σελίδα κάπου στη μέση, είχε το (άσπρο βέβαια) ST, στο γνωστό από πίσω Rig shot...
...και διάβαζα ξανά και ξανά όλα, μήκος πλάτος, κύκλο στροφής, τι ηχοσύστημα φοράει (να πάρει δεν είχε mp3) επιτάχυνση, ρεπριζ, αμπραγιάζ, ντεμπαράζ. Όχι στον ωχαδερφισμό του 0-100 σε 14.3. 8.4 πλέον (και καλά…).
Και δεν παιρνούσαν οι άτιμες…
Μέχρι που πέρασαν: Και το απόγευμα της 3ης Ιανουαρίου 2008, στη Χριστουγεννιάτικη άδεια, κανα 40ήμερο πριν την τελική απόλυση (αν κ πραγματικά δεν έδινα ΜΙΑ για την απόλυση, απλά περίμενα το αμάξι) εμπύρετος με σχεδόν 39 πυρετό, γυρίζω και αρχίζω τις διαδικασίες. Πριν όμως, η φωτό της βροχερής 4ης Γενάρη.
Δίπλα δίπλα, το ανοιχτό μπλε, το σκουρότερο μπλε (και το μπλε του κάδου της ανακύκλωσης απέναντι). Με χαλούσε ΠΟΛΥ που αποχωριζόμουν την πινακίδα Ξάνθης, το ΑΗΖ 5235. Το οποίο το έχει ένα παλληκάρι που συνάντησα συγγενή του που έχει παντοπωλείο πολύ κοντά εκεί που μένω και το έχει πραγματικά σε καλύτερη κατάσταση από αυτή που θα το είχα εγώ (αισθητήρες πάρκινγκ, γυαλισμένο στην πένα κτλ!)
(Εδώ η πρώτη φωτό του που έχω στην Ξάνθη, όταν επέστρεφα προς Σουφλί και το έδειχνα σε κολλητούς συμφοιτητές πίσω από το Δ.Π.Θ.)
Και περάσαμε στις Αρτινές πινακίδες που θύμιζαν τράπεζα και είχα μια δεκαετία κοντά, και καμιά φορά τις έδινα στην εφορία σε περιόδους ανεργειακής απαλεψιάς...
...για να βιώσω και εγώ το πόσο μου λείπει η ζεστή αγκαλιά τους. Την οποία αγκαλιά, του συνοδηγού τουλάχιστο, την έχω στα 2 μέτρα μου δεξιά στο σαλόνι. Και καμιά φορά κάθομαι, αφήνω την καθημερινότητα κλείνω τα μάτια στην καθημερινότητα και είμαι στο Μπάρο, στα Πετρωτά, στην Άνω Χώρα, στις Πάδες καθ' οδόν για μια πεταλουδοφωτογράφιση, ένα στροφιλίκι, ένα τρέξιμο 10 χλμ, μια επιστροφή από ένα ταξίδι, you name it...
Γίνανε έπειτα όλες οι αλλαγές εξοπλισμού, αναρτήσεων, τροχών – ελαστικών, καθισμάτων, λεβιέδων. Χαρούμενη ζαλάδα, αν κ οφείλω να ομολογήσω γεμάτος με 2 3 μεγάλα ερωτήματα, αν έκανα σωστή κίνηση, αν ήταν τρακαρισμένο (edit 2018, όχι δεν ήταν, το αμάξι δεν είχε κάποιο τράκο πριν το πάρω) αν θα μου βγει εξίσου αξιόπιστο, αν θα τρίζει το ίδιο υπερβολικά με το απερχόμενο και φυσικά ότι θα μου έλειπε ο «Κούκου» που δεν έπαυε να είναι το πρώτο μου αμάξι.
(Για την ιστορία ο πρώτος ιδιοκτήτης από την Άρτα, το είχε στην ιδιοκτησία του το 2006, και έπειτα έπιασε δουλειά σε διεθνή μεταφορική εταιρία (Ελλάδα - Ιταλία κτλ) και το πούλησε ενώ το είχε ουσιαστικά 1 χρόνο σε ακινησία (το 2007). Είχα επικοινωνήσει με τους γονείς του, με τον ίδιο δεν μίλησα ποτέ...)
Κανόνισα με έναν εκλεκτό ΕΠΟΠ (γεια σου ρε «Όρφαν!») να μου βρει στέγη (αυλή δηλαδή) για το νέο, να μην είναι εκτεθειμένο μέσα στην αλάνα που χώναμε αυτοκίνητα, αγροτικά και φρέζες οι ντόπιοι. Και επιστροφή.
Χαμόγελα για το τελευταίο stint στρατού, αναχώρηση για το Σουφλί με τα ίδιο 2 φάνταρα που γύρισα προς Θεσ/νίκη πριν από το 6ήμερο της άδειας. Ασήμωμα, χαζόγελα, Εγνατία οδός, το προφανές. Γουτσίνιος εκ Κατερίνης ορμώμενος είπεν:
-Δως το μία να το δούμε πώς πάει!
180χλμ/ω+ ξέρω γω (ανύποπτα territories για το 1250αράκι) με συνοπτικές διαδικασίες και επιστροφή στα νόμιμα . Και Γουτσίνιος σχολίασε με θαυμασμό:
-Γαυγίζει αυτό ε;!;
Και έτσι λοιπόν: αρχίσαμε να γράφουμε χιλιόμετρα με κάποια διαλείμματα. Πινακίδες ΑΤΕ και όλοι ρωτούσαν (εμείς οι Θρακιώτες, την Άρτα τη βάζαμε κάπου έτσι αριστερά στο χάρτη) από πού είναι τα γράμματα πινακίδων αυτά, μερικοί νομίζανε κάποια αστεία λαμογιά με την Αγροτική τράπεζα και τα ρέστα.
Και κοίτα να δεις: που μέσω αυτών άρχισε και το κονέ με κάποιους φίλους από την Άρτα που με φιλοξενήσαν ένα όμορφο αλλεργικό Πάσχα του 2010 και που μου γνωρίσαν ένα κορίτσι, που με ταξίδεψε σε κάτι όμορφα βουνοχώρια και μέρη, τα οποία πέρασα και θαύμασα παρέα με τον τιράντα και αποφασίσαμε να ταξιδεύουμε μαζί, εναλλακτικά, όμορφα, στριφτερά και φωτογραφικά και τελικά να παντρευτούμε.
Edit 2018:
Και κοίτα να δεις #2: που μετά από κάτι λιγότερο από 400.000χλμ έχοντας περάσει από πόλεις, χωριά και κορφές, άκυρους δρόμους και βαρετά σπίτι–δουλειά χιλιόμετρα, μας έμαθε την Ελλάδα και μας «έμαθε» η Ελλάδα. Η ικανοποίηση του να πατήσω δρόμους άγνωστους, να δω άλλα μέρη, να βγάλω μια εναλλακτική και το γεγονός ότι κατάφερα να τα παρουσιάσω αυτά με επιτυχία στις «ιδανικές διαδρομές», στα άπειρα (μερικά όμορφα, μερικά βαρετά φωτογραφικά μου) ήταν η επιβράβευση ή (καλύτερα,) αξιοποίηση εκείνης της ιδέας που είχα να αποκτήσω το αμάξι και να του "αλλάξω τα φώτα".
Και τώρα: Ο τιράντας ως γνωστό είναι στα χέρια του Γιάννη και μεταμορφώνεται σε αγωνιστικό (και εγώ αυτή τη στιγμή περιμένω τον εντελώς διαφορετικό αντικαταστάτη του) που (ουκ ολίγες φορές) μου είχαν πει φίλοι και γνωστοί ότι ίσως δεν ήταν το «ιδανικό» μέσο για τα τολμήματά μου. «Μήπως το επόμενο να ήταν λίγο πιο ψηλό; κτλ»… λέγανε. Αυτό αφήστε το να το κρίνουν οι φώτο, οι γνωριμίες μου σε όλη την Ελλάδα, η ανάδειξη και εξιστόρηση περιστατικών οι οποίες σε κάποια ανύποπτη στιγμή θα σας παρουσιαστούν και σε αυτό το νήμα, πιο αναλυτικές από ποτέ.
