- Thread starter
- #161
Αντί προλόγου:
Για τα παιδιά που γνωριζόμαστε λίγο ή πολύ από "τα παλιά" το παρακάτω κείμενο (σεντόνι καλύτερα) είναι μια αναλυτική ενθύμηση της συνύπαρξής μου με το προηγούμενο μου αμάξι, τον "τιράντα".
Για τα νέα παιδιά που θα δουν ένα παλιό μέλος με πολύ λίγο χρόνο συμμετοχής, είναι απλά μια ευκαιρία να "γνωρίσουν" την ιστορία του Τιράντα.
Δεν ήταν το πιο φτιαγμένο, ούτε (φρόντιζα να) ήταν το πιο καλοδιατηρημένο, detailed γυαλισμένο mk6 st.
Ήταν, όμως, μακράν και με διαφορά το πιο χιλιομετροφορτωμένο με την μεγαλύτερη κάλυψη ηπειρωτικής Ελλάδας όσον αφορά το πού πήγε και πού κατάφερε να με ταξιδέψει και να βρεθεί.
Ακόμα συναντώ άτομα που χαζεύουν τυχαία π.χ. στο google earth , στο διαδίκτυο και βλέπουν μια φωτογραφία τοπίου με ένα κρυμμένο μπλε άσπρο αμάξι σε ένα τυχαίο, άγνωστο χωριουδάκι της Ελλάδας. Και με ρωτάνε...
Παραθέτω κάτω το διμερές κείμενο, κρατώντας και ένα timeline ταυχόχρονα της ζωής μου. Σεντόνι μεν, αλλά νομίζω το δικαιούται.
___________________________________________________
Μου πήρε κανα 2 βδομάδες συνολικών βραδιών να μαζέψω το υλικό, να καθορίσω τι αξίζει αναφοράς και να συντάξω το κείμενο.
[Legend of a mind mode: on]
Και είμαστε εδώ, ενάμιση χρόνο+ πιο μετά…
Να μιλήσουμε για παλιές λαμαρίνες...
Να θυμηθούμε τι μας έφερε εδώ. Ένα κείμενο αφιερωμένο σε σας, από εμένα. Σε κάποιους εδώ κοντά, σε κάποιους σε κάποιους άλλους πιο μακρυά και σε κάποιους άλλους που δεν βρίσκονται καν μαζί μας. Μια μαζεμένη ενθύμηση, πάντα με τον τρόπο που μπορώ να σας την αποδώσω.
Μια αναφορά στο τι είδα και τι κράτησα μέσα από τα πολλά ταξίδια μου. Τριμερής και δικατάληκτη, όπως «με βολεύει» να σας την αποδώσω. Το είχα τάξει ότι θα το πραγματοποιήσω, δε το βιάστηκα. Θέλησα να το «βγάλω» έξω τη στιγμή που ταίριαζε.
Ιστορίες ενός οδηγού με τον τιράντα.
01. Γένεσις
Μέρος 1ο.
Την αρχική ιστορία του πώς ήρθε το αμάξι στην κατοχή μου την ξέρετε αρκετοί. Είμαι εδώ για να σας δείξω τι είδα και από ποιο πρίσμα το έβλεπα κάθε καιρό.
Ο τιράντας ήρθε στην ιδιοκτησία μου στο τέλος της θητείας μου. Συμβολική απελευθέρωση, επανένταξη στα χρόνια του μπασίματος της κρίσης. Όταν ακόμα τα ταξίδια ήταν ένα 30ευρω υπόθεση, η Εγνατία ακόμα μη ολοκληρωμένη. Όταν, δυστυχώς, δεν είχα καν την κρίση να καταλάβω τα της επερχόμενης κρίσης και τα εργασιακά, στα οποία είχα χαρακτηριστικά μαύρα μεσάνυχτα.
Οικογενειακά είχαμε μετακομίσει λίγο πριν τη θητεία από την Ξάνθη στη Θεσσαλονίκη, οπότε ουσιαστικά το 2008 με βρήκε σε νέα εδάφη, με άγνωστες παραμέτρους / περιορισμένες φιλίες και επαφές, περισσότερα όμως απάτητα εδάφη στην εγγύτητα. Έχοντας πάρει πτυχίο το 2007, προσπάθησα να ενταχθώ στην αγορά εργασίας, έχοντας όμως μηδενικές γνωριμίες στο νέο τόπο, μηδενική εμπειρία και κακά τα ψέματα κακή κρίση της αγοράς (και καμία ιδέα του τι άρχιζε να ψιλοφαίνεται στον οικονομικό - εργασιακό ορίζοντα) δεν κατάφερα κάτι ουσιαστικό. Και κάπου αυτό άρχισε να με ενοχλεί, ιδίως βλέποντας τους συναδέρφους να βρίσκουν το δρόμο τους. Η μοναδική μου διαφυγή; Τα χιλιόμετρα. ΠΟΛΛΑ. Και γλυκά αναγνωριστικά.
Εδώ επιστρέφοντας από την θητεία προς τη Θεσ/νίκη. Διαδρομή από Ορεινά Δράμας – Σερρών.
Το πρώτο μου ταξίδι με το αμάξι, ήταν το πρώτο μετά τη θητεία. Έπρεπε να είναι «μεγάλο», με όλη τη σημασία. Απόλυση από στρατό. Μέγα συναίσθημα ελευθερίας.
Αναχώρηση από Θεσ/νίκη , πέρασμα από μια αγαπημένη στροφοδιαδρομή στα πέριξ, είχα ανακαλύψει την ανάβαση από Λεπτοκαρυά Πιερίας προς Καλλιπεύκη κ γυρισμό από Λιβάδι – Ελασσόνα – Κατερίνη.
Όμορφη διαδρομή στις νότιες απολήξεις του Ολύμπου με απανωτά πέταλα.
Έπειτα πέρασμα στα πεδινά Γρεβενών από Δεσκάτη προς Κηπουριό. Αντίκρισμα της Εγνατίας οδού να ολοκληρώνεται,
μαγευτική πρώτη επαφή με το οροπέδιο Πολιτσές σε ένα ανάγλυφο τοπίου που μου αποτυπώνεται.
Τυφλή εμπιστοσύνη στο gps, πέρασμα από Λίμνη πηγών Αώου
και ανέβασμα προς Ανατολικό Ζαγόρι. Γρεβενίτι, Δολιανά, Κήποι
Γέφυρα Κοκκόρου
το μάτι μου να έχει παίξει από Ηπειρώτικα ερεθίσματα. Με το λαμπάκι βενζίνης να ανάβει βαθύ κίτρινο, ανεφοδιασμός στο Καλπάκι με τότε τιμή 1.05€/lt στο Θεό!! Φεβρουάριος και 3 η ώρα στην Κόνιτσα. Και τώρα; Για πού; Το πάω από Ε853 και παλιά εθνική Κοζάνης με αργά επιστροφή ή από εδώ που λέει «Πάδες - Δίστρατο - Βασιλίτσα» μπας και «κόψουμε» δρόμο.
Επιλέγω το δεύτερο και εκεί ήρθε η επιφοίτηση της λάκκας.
Αυτή η διαδρομή, σε εκείνη την εποχή, στο απόγειο της ελευθερίας μου και της αναγνώρισης (παρά ανακάλυψης) νέων μερών. Με την αντάρα να μου κρύβει τις απέναντι βουνοκορφές της Τύμφης που έχω εντρυφήσει πλέον
και κάποια τότε φρεσκοστρωμένα κομμάτια ασφάλτου
(κάποια αισίως βατού χωματόδρομου 3Α που θεωρούσα έπος να περάσω με το χαμηλωμένο αμάξι * έγιναν τα πρώτα μου βήματα στον τόπο που θα ήθελα, αν γινόταν, σε ιδανικές συνθήκες να ζήσω για μια ζωή. * (Tότε θυμάμαι είχα την εντελώς λάθος επιλογή να κρατήσω τα μαμά αμορτισέρ και να περάσω τα H&R ελατήρια που όμως ήταν ζυγισμένα για το 1.6 fiesta. Λόγω περισσότερου βάρους μπροστά στο st, τερμάτιζαν με το παραμικρό και σύντομα έγινε η επένδυση στα Kw Variant 1)
Δυόμιση ώρες μου πήρε με στάσεις και περάσματα από κάποια φρεσκοστρωμένα κομμάτια, αλλά και χωματόδρομους. Ανάβαση από Δίστρατο προς Βασιλίτσα, απίστευτη εμπειρία το υψόμετρο των σχεδόν 1800μ με τα απομείναντα χιόνια. Με τη νεφοστέγη μόλις 100 μέτρα πάνω από το κεφάλι μου
Μου άλλαξε τη ζωή. Γρεβενά «Καλλιράχη και φύγαμε» το όνομα του αρχείου στο φωτο-αρχείο μου, μια από τις πιο mega ταξιδάρες μου. Από αυτές που όταν τελειώσουν, φτάνεις σπίτι, ξαπλώνεις, και τα πόδια σου από την ένταση της ημέρας κάνουν σπασμωδικές κινήσεις σαν να πατάνε κάποιο από τα 3 πετάλ…
Κοιτάζοντας το αρχείο μου, 2008 και πολλά χιλιόμετρα γίνονται για να μεταφερθούν κάποια τελευταία πράγματα. Το ποδήλατό μου, κάποια πράγματα που είχαν μείνει πίσω από το τέλος των σπουδών στην Ξάνθη. 2008, Πάσχα και η πρόσκληση του Μπάμπη από Αντίκυρα (μαζί στο στρατό πριν μερικούς μήνες) να κάνουμε Ανάσταση μαζί.
Και η απορία, τότε, στο αν έκανα καλά και αρνήθηκα την εργασία στα εργοστάσια Λουμίνας απέναντι. Πάσχα 2008, πρώτη μου επαφή με την δισυπόστατη μορφολογία του νομού Φωκίδας. Αφενός τη μοναδική νέκρα και απλωταριά του «1 χωριό – δήμος» Δεσφίνας και των απείρων κατάφυτων δασικών εκτάσεων στα πιο ενδότερα που ανακάλυψα πολύ πιο αργότερα…
Πηγαίνοντας προς τα μέρη εκεί, άφησα και ένα ακόμη φίλο στα πέριξ των Αθηνών, αφού κάναμε ένα πέρασμα από Πόρτο Γερμενό
με προορισμό την Κόρινθο. Από εκεί, Αθήνα και συνέχεια μέσω Θηβών – Θεσπιών – Δομβραίνας για πρώτη αναγνωριστική επαφή με την ανάβαση Θίσβης που σε τεύχος του drive που είχα λιώσει στο διάβασμα στο στρατό. Συγκρινόταν 10 καυτά hot hatch και μια που βρισκόμουν προς τα εκεί φρόντισα να τιμήσω. Επίσης μοναδική εμπειρία.
Έλατα, Ελικώνας,
ανεμογεννήτριες, Αρβανίτσα και κατέβασμα Κυριάκι Στείρι προς Αντίκυρα.
Πάσχα «παρέα» συνοδεία με τα κοψίδια του κυρ Φαράντου στην τοπική ταβέρνα. Και απέναντι το εργασιακό ερωτηματικό…
Μετανιώνω ο τίτλος της φωτογραφίας και εδώ η ιστορία πίσω από αυτήν...
Η επιστροφή με βρήκε στο μεγαλύτερο γυροβόλι που έχω ρίξει ως τώρα. Κατέβασμα στο επικό κομμάτι προς Ιτέα, άφιξη Αντίρριο, γύρο των χωριών νότια της Τριχωνίδας, Θέρμο, πέρασμα για πρώτη φορά της νέας γέφυρας. Εφιαλτική Πατρών Αθηνών, μάζεμα φίλου και κοινή επιστροφή προς Θεσ/νίκη με ένα detour προς Τρίκαλα. 1130 χλμ σε μια μέρα, ακόμα αξεπέραστο ρεκόρ.
Στα τότε ταξίδια σύντροφος η Nikon D70 που είχα αγοράσει στη στρατιωτική θητεία, μακράν η πιο κάκιστη από άποψη αξιοποίησης και επιλογής αγορά ηλεκτρονικής συσκευής που είχα κάνει ποτέ. Τι τοπία τραβηγμένα με 2.8 διάφραγμα, τι iso1600 μέρα μεσημέρι… Δεν είχα σκοπό να πάρω κάποιους φακούς και έπεσα και σε προβληματικό κομμάτι που έπαιρνε σκόνη στον αισθητήρα κάθε 50 κλικ…
Κάπου πριν το καλοκαίρι, ο τιράντας παίρνει ανανεωμένη μορφή. Πάνω λωρίδες, περασμένες πλέον στην τελική μορφή εμφανισιακά του τιράντα, πλην λευκών ζαντών και μιας λεπτομέρειας. Η πρώτη βόλτα ήταν στην ανάβαση Καλλιπεύκης, ψάχνοντας το «μαγνητικό» ντεμέκ πεδίο.
Καλοκαιριάζει, πολλές επισκέψεις στο Ν. Μαρμαρά, στο τότε νέο σπίτι των γονέων.
Επίσκεψη στη Βλάστη στην ορεινή Κοζάνη,
γενέτειρα του πατέρα του φίλου Φώτη, βλαχομάνα (Μπλατς), υψόμετρο, καθαρός αέρας και τοπικό μέγιστο στο σωματότυπό μου, 107 κιλά
έχοντας πάρει φόρα από τις καταχρήσεις του στρατού και τη μη ορεξη να ασχοληθώ με αθλητισμό ή οτιδήποτε λόγω της μη εύρεσης εργασίας και του διαφαινόμενου τέλους στην τότε σχέση μου.
Νέα λάστιχα για τον τιράντα, φεύγουν τα ταλαιπωρημένα S drive και μπαίνουν τα P zero Nero. Οκτώβρης και επίσκεψη στον πολυαγαπημένο Έβρο. Αν και η θητεία μου εκεί έληξε ούτε μισό χρόνο πριν, αδημονούσα να επισκεφτώ παλιά λημέρια.
Ο καλός φίλος Χαράλαμπος, εναλλακτικός και original πάντα εκεί, στις επάλξεις του δύσκολου Έβρου να έχει να δείχνει το κάτι διαφορετικό στον απέραντο νομό. Τον Τύμβο Δοξιπάρας, τους αμέτρητους αγρούς
την Εγνατία που ξεκινούσε τη χάραξή της πάνω από το Ν. Χειμώνιο, το Εβροθήραμα στα τότε πολύ δυνατά του, την εγκατάλειψη στα Μαράσια,
τα αιολικά κοντά στο «κουτουπιέ» του Έβρου προς Λεπτοκαρυά / Αισύμη. Και ήδη η πολυαγαπημένη Canon G9 στην κατοχή μου, η κάμερα στην οποία έμαθα να βγάζω σωστά και σωστές φωτογραφίες.
Ο χειμώνας πλησιάζει. Ταξιδάρα στον έτερο αγαπητό Σωτήρη, στη Χαλκίδα. Γνωριμία από το Στρατό. Επίσκεψη στην Αθήνα σε φαντάρους που πήραν το δρόμο τους σιγά σιγά ιδίως στα εργασιακά. «Ζηλεύεις» λίγο, αλλά αντισταθμίζει με το ότι είσαι η «ψυχή» της παρέας, ο συνδετήριος κρίκος που έφερε 3, 4, 5, άτομα από διαφορετικά μέρη μαζί μετά από κάποιο καιρό. Αυτό το «ευτυχώς που έρχεται ο Ξενοφών και ανταμώνουμε» το ακούω ακόμα κ τώρα κ μου δίνει μια χαζοπερηφάνεια. Και ας είναι πολλά τα βαρετά χλμ της επιστροφής
Φθινόπωρο και εξερεύνηση των πέριξ. Στην περιοχή της Σκύδρας, στα μέρη του αδερφού – φίλου Ιάκωβου. Και επειδή θα αργούσε να έρθει ο Ιάκωβος στο χωριό, ο πάνω κύκλος.
Μια από τις αγαπημένες διαδρομές που κάθε φορά που την περνούσα θα «έβλεπα» και κάτι διαφορετικό. Θεσσαλονίκη – Γουμένισσα – Αξιούπολη – Σκρα – Περίκλεια – Αριδαία – Ριζό. Στάση για φωτό, στο όμορφο φθινοπωρινό δάσος, μαύρισμα στο πλαϊνό της γόμας των ελαστικών , κάτι κόφτες 2ας και 3ης, κάποια απορρημένα κοιτάγματα αγροτών και καλλιεργητών πατάτας έξω από τον Αρχάγγελο να αναρωτιούνται αν το παιδί έχει κόψιμο και βιάζεται να πάει σπίτι του και παίρνει τις στροφές «in a σπώρτυ way» (sic).
Δεκέμβρης 2008, πρώτα χιόνια στα βουνά. Περισσότερα εργασιακά ερωτήματα...
Χριστούγεννα 2008, όμορφο ταξίδι στο φίλο στη Χαλκίδα πάλι. Αξημέρωτο ξεκίνημα, πλέον θεσμός για μένα…
Αυγή λίγο πριν τα Τέμπη
Κατέβασμα μέσω παλιάς Λάρισας Λαμίας, με τα πανέμορφα πράσινα καλλιεργημένα χωράφια να δεσπόζουν, πριν την «ανάπτυξη» των φωτοβολταικών.
Επίσης, πρώτη επαφή με πέρασμα από Μπράλο, θέα στη Γκιώνα.
Επιδείνωση του καιρού, βόλτες στα χιόνια προς Στενή – Στρόπωνες.
Επιστροφή με χιόνια και χιονόνερα. Ο χιονισμένος Σκαμνός στα ομορφότερά του, να αποτυπώνεται στο μυαλό μου ες αεί.
Φώτα 2009 και ξανά Ορεστιάδα, παρά τις δυστροπίες του στομαχιού και τις αντιδράσεις του έτερου ημίσιου.
Είναι που πέτυχα και αρκετό χιόνι εκείνη τη φορά, αισίως με καθαρούς δρόμους. Δεν ήταν ο τιράντας, άλλωστε, ακόμα έτοιμος για χιονισμένες περιπέτειες.
Επιστροφή, ζαλάδα (πρήξιμο) του αμόρε, γρήγορη γκαζόβολτα, υπερεκτίμηση δυνατοτήτων, ατυχηματάκι (στη μέση του πουθενά) τετακέ, σπασμένος προφυλακτήρας του τιράντα από ένα «στιβαρό» θάμνο και αρπαγμένη ανάρτηση. Ελάχιστες, έπειτα, φώτο του αμαξιού, αλλά μόνο από την αριστερή πλευρά.
Μαζί με το εργασιακό αδιέξοδο (ως τότε έκανα μαθήματα στο τότε ΤΕΙ ν. Μουδανιών) κάτι πρέπει να αλλάξει.
Αλλαγή προφυλακτήρα και μη πέρασμα των λωριδών, που εμφανισιακά πάντα μου άρεσε παραπάνω.
Χαλαρώνω με τα ταξίδια στους φίλους και ψάχνω το κάτι παραπάνω, τη θέα στο άγνωστο. Τα νέα μέρη. Πάσχα 2009 και κάνω ένα ακόμα μεγάλο ταξίδι. Μια επική 800άρα χλμ αυθημερόν. Αξημέρωτο Εγνατίας ξεκίνημα. Το πέρασμα από την Ήπειρο, από τις πολυαγαπημένες Πολιτσές πάνω από το Μέτσοβο σε ένα ονειρικό, ανεξίτηλα χαραγμένο τοπίο, με τα νέφη ομίχλης να κάθονται 50 πόντους από την άριστη άσφαλτο και το αμάξι σε σημεία να τις «σκίζει» σα να ανοίγει δρόμο. Από τις πιο όμορφες εμπειρίες οδήγησης.
Μικρό detour στο Βίκο. Βοϊδόμάτης, Βίκος, γήλοφοι και υψίπεδα, λαγκάδια, χαράδρες και κοφτερά βουνά. Πώς να σηματοδοτήσεις αυτόν τον τόπο… Τι να σου αποτυπωθεί πρώτα...
Αρίστη
Και όταν ψάξεις στα ερτζιανά μια συνοδεία ηχητική, τα κλαρίνα στα fm να καταιγίζουν τόσο ταιριαστά τις στροφές. ΠΟΛΛΕΣ στροφές
Πάπιγκο, Μονοδένδρι, Βίκος, Αγία Παρασκευή. Επίσκεψη στο φαράγγι.
Και κατέβασμα προς δυσμάς Νοτιότερα. Το πρώτο μου «παρα-Ιόνιο» κατέβασμα. Γιάννενα Άρτα δίπλα στο Λούρο. Ανοιξιάτικη φρεσκοανθισμένη μαγεία.
Και μπάσιμο στα βουνά.
Κομπότι στα πρώτα σύνορα της Ελλάδας μετά το ’21, Φλωριάδα Πατιόπουλο, κατέβασμα στο δήμο Ίναχου, μπάσιμο για πρώτη φορά μετά από τα παιδικά μου ταξίδια στον πολυαγαπημένο νομό της Ευρυτανίας. Παρρησία πρασίνου, ευλογία βλάστησης. Το απόλυτο πράσινο. Το στόμα μου να μένει ανοιχτό από τη φύση και το μπλε-άσπρο να γράφει όμορφα κάδρα στο κόντραστ της φρέσκιας ασφάλτου. Και η θέα στα τυρκουάζ νερά της λίμνης Κρεμαστών.
Γέφυρα Μέγδοβα, Κερασοχώρι, Κρέντης, χαιρέτισμα τον Αγραφιώτη και την κατάληξη των Αγράφων μικρή επίσκεψη προς Φιδάκια, ακόμα χωματόδρομος τότε στο τελευταίο κομμάτι αλλά με θέα που αποζημιώνει.
Σε ασυνήθιστα εδάφη
Και απέραντο πράσινο
Στον ορίζοντα, τα χιόνια να λιώνουν στη Χελιδόνα, τη Σαράνταινα και στο Βελούχι. Οροσειρές που εξακρίβωνα με τους χάρτες, πάντα πιστά δίπλα μου στο κάθισμα του συνοδηγού, να προέχει του gps.
Ευρυτανία και πέρασμα σε Φθιώτιδα. Άφιξη μετά από 16 ώρες στη Δροσιά Χαλκίδας. Πίτσα Αλιόλι, ταινία «χωρίς γυαλιά» στου Σωτήρη, εντυπώσεις / φωτό / θύμισες στρατού. Για αυτά ζούμε. Και μετά από ένα τόσο σούπερ ταξίδι, αύριο πλύσιμο τον τιράντα και βουρ βόλτα!
2η μέρα Πάσχα, και βγαίνει το καγκουρο-αυτοκόλλητο.
3η μέρα Δευτέρα διακαινισίμου, μέρα εκδρομής, βόλτα στα «κέντρα» μας. Αυθημερόν πέρασμα από κέντρο 6ΣΠ και 9 ΚΕΔΒ. Κόρινθο και Καλαμάτα. Με όλους τους κλασσικούς προορισμούς / στάσεις .
4η μέρα επιστροφή από ένα άλλο έπος, πρωτόγνωρο. Παλιά εθνική, Χαλκίδα, Θήβα, Αμφίκλεια, Μπράλος. Παλιοελλάδα.
Για τα παιδιά που γνωριζόμαστε λίγο ή πολύ από "τα παλιά" το παρακάτω κείμενο (σεντόνι καλύτερα) είναι μια αναλυτική ενθύμηση της συνύπαρξής μου με το προηγούμενο μου αμάξι, τον "τιράντα".
Για τα νέα παιδιά που θα δουν ένα παλιό μέλος με πολύ λίγο χρόνο συμμετοχής, είναι απλά μια ευκαιρία να "γνωρίσουν" την ιστορία του Τιράντα.
Δεν ήταν το πιο φτιαγμένο, ούτε (φρόντιζα να) ήταν το πιο καλοδιατηρημένο, detailed γυαλισμένο mk6 st.
Ήταν, όμως, μακράν και με διαφορά το πιο χιλιομετροφορτωμένο με την μεγαλύτερη κάλυψη ηπειρωτικής Ελλάδας όσον αφορά το πού πήγε και πού κατάφερε να με ταξιδέψει και να βρεθεί.
Ακόμα συναντώ άτομα που χαζεύουν τυχαία π.χ. στο google earth , στο διαδίκτυο και βλέπουν μια φωτογραφία τοπίου με ένα κρυμμένο μπλε άσπρο αμάξι σε ένα τυχαίο, άγνωστο χωριουδάκι της Ελλάδας. Και με ρωτάνε...
Παραθέτω κάτω το διμερές κείμενο, κρατώντας και ένα timeline ταυχόχρονα της ζωής μου. Σεντόνι μεν, αλλά νομίζω το δικαιούται.
___________________________________________________
Μου πήρε κανα 2 βδομάδες συνολικών βραδιών να μαζέψω το υλικό, να καθορίσω τι αξίζει αναφοράς και να συντάξω το κείμενο.
[Legend of a mind mode: on]
Και είμαστε εδώ, ενάμιση χρόνο+ πιο μετά…
Να μιλήσουμε για παλιές λαμαρίνες...
Να θυμηθούμε τι μας έφερε εδώ. Ένα κείμενο αφιερωμένο σε σας, από εμένα. Σε κάποιους εδώ κοντά, σε κάποιους σε κάποιους άλλους πιο μακρυά και σε κάποιους άλλους που δεν βρίσκονται καν μαζί μας. Μια μαζεμένη ενθύμηση, πάντα με τον τρόπο που μπορώ να σας την αποδώσω.
Μια αναφορά στο τι είδα και τι κράτησα μέσα από τα πολλά ταξίδια μου. Τριμερής και δικατάληκτη, όπως «με βολεύει» να σας την αποδώσω. Το είχα τάξει ότι θα το πραγματοποιήσω, δε το βιάστηκα. Θέλησα να το «βγάλω» έξω τη στιγμή που ταίριαζε.
Ιστορίες ενός οδηγού με τον τιράντα.
01. Γένεσις
Μέρος 1ο.
Την αρχική ιστορία του πώς ήρθε το αμάξι στην κατοχή μου την ξέρετε αρκετοί. Είμαι εδώ για να σας δείξω τι είδα και από ποιο πρίσμα το έβλεπα κάθε καιρό.
Ο τιράντας ήρθε στην ιδιοκτησία μου στο τέλος της θητείας μου. Συμβολική απελευθέρωση, επανένταξη στα χρόνια του μπασίματος της κρίσης. Όταν ακόμα τα ταξίδια ήταν ένα 30ευρω υπόθεση, η Εγνατία ακόμα μη ολοκληρωμένη. Όταν, δυστυχώς, δεν είχα καν την κρίση να καταλάβω τα της επερχόμενης κρίσης και τα εργασιακά, στα οποία είχα χαρακτηριστικά μαύρα μεσάνυχτα.
Οικογενειακά είχαμε μετακομίσει λίγο πριν τη θητεία από την Ξάνθη στη Θεσσαλονίκη, οπότε ουσιαστικά το 2008 με βρήκε σε νέα εδάφη, με άγνωστες παραμέτρους / περιορισμένες φιλίες και επαφές, περισσότερα όμως απάτητα εδάφη στην εγγύτητα. Έχοντας πάρει πτυχίο το 2007, προσπάθησα να ενταχθώ στην αγορά εργασίας, έχοντας όμως μηδενικές γνωριμίες στο νέο τόπο, μηδενική εμπειρία και κακά τα ψέματα κακή κρίση της αγοράς (και καμία ιδέα του τι άρχιζε να ψιλοφαίνεται στον οικονομικό - εργασιακό ορίζοντα) δεν κατάφερα κάτι ουσιαστικό. Και κάπου αυτό άρχισε να με ενοχλεί, ιδίως βλέποντας τους συναδέρφους να βρίσκουν το δρόμο τους. Η μοναδική μου διαφυγή; Τα χιλιόμετρα. ΠΟΛΛΑ. Και γλυκά αναγνωριστικά.
Εδώ επιστρέφοντας από την θητεία προς τη Θεσ/νίκη. Διαδρομή από Ορεινά Δράμας – Σερρών.
Το πρώτο μου ταξίδι με το αμάξι, ήταν το πρώτο μετά τη θητεία. Έπρεπε να είναι «μεγάλο», με όλη τη σημασία. Απόλυση από στρατό. Μέγα συναίσθημα ελευθερίας.
Αναχώρηση από Θεσ/νίκη , πέρασμα από μια αγαπημένη στροφοδιαδρομή στα πέριξ, είχα ανακαλύψει την ανάβαση από Λεπτοκαρυά Πιερίας προς Καλλιπεύκη κ γυρισμό από Λιβάδι – Ελασσόνα – Κατερίνη.
Όμορφη διαδρομή στις νότιες απολήξεις του Ολύμπου με απανωτά πέταλα.
Έπειτα πέρασμα στα πεδινά Γρεβενών από Δεσκάτη προς Κηπουριό. Αντίκρισμα της Εγνατίας οδού να ολοκληρώνεται,
μαγευτική πρώτη επαφή με το οροπέδιο Πολιτσές σε ένα ανάγλυφο τοπίου που μου αποτυπώνεται.
Τυφλή εμπιστοσύνη στο gps, πέρασμα από Λίμνη πηγών Αώου
και ανέβασμα προς Ανατολικό Ζαγόρι. Γρεβενίτι, Δολιανά, Κήποι
Γέφυρα Κοκκόρου
το μάτι μου να έχει παίξει από Ηπειρώτικα ερεθίσματα. Με το λαμπάκι βενζίνης να ανάβει βαθύ κίτρινο, ανεφοδιασμός στο Καλπάκι με τότε τιμή 1.05€/lt στο Θεό!! Φεβρουάριος και 3 η ώρα στην Κόνιτσα. Και τώρα; Για πού; Το πάω από Ε853 και παλιά εθνική Κοζάνης με αργά επιστροφή ή από εδώ που λέει «Πάδες - Δίστρατο - Βασιλίτσα» μπας και «κόψουμε» δρόμο.
Επιλέγω το δεύτερο και εκεί ήρθε η επιφοίτηση της λάκκας.
Αυτή η διαδρομή, σε εκείνη την εποχή, στο απόγειο της ελευθερίας μου και της αναγνώρισης (παρά ανακάλυψης) νέων μερών. Με την αντάρα να μου κρύβει τις απέναντι βουνοκορφές της Τύμφης που έχω εντρυφήσει πλέον
και κάποια τότε φρεσκοστρωμένα κομμάτια ασφάλτου
(κάποια αισίως βατού χωματόδρομου 3Α που θεωρούσα έπος να περάσω με το χαμηλωμένο αμάξι * έγιναν τα πρώτα μου βήματα στον τόπο που θα ήθελα, αν γινόταν, σε ιδανικές συνθήκες να ζήσω για μια ζωή. * (Tότε θυμάμαι είχα την εντελώς λάθος επιλογή να κρατήσω τα μαμά αμορτισέρ και να περάσω τα H&R ελατήρια που όμως ήταν ζυγισμένα για το 1.6 fiesta. Λόγω περισσότερου βάρους μπροστά στο st, τερμάτιζαν με το παραμικρό και σύντομα έγινε η επένδυση στα Kw Variant 1)
Δυόμιση ώρες μου πήρε με στάσεις και περάσματα από κάποια φρεσκοστρωμένα κομμάτια, αλλά και χωματόδρομους. Ανάβαση από Δίστρατο προς Βασιλίτσα, απίστευτη εμπειρία το υψόμετρο των σχεδόν 1800μ με τα απομείναντα χιόνια. Με τη νεφοστέγη μόλις 100 μέτρα πάνω από το κεφάλι μου
Μου άλλαξε τη ζωή. Γρεβενά «Καλλιράχη και φύγαμε» το όνομα του αρχείου στο φωτο-αρχείο μου, μια από τις πιο mega ταξιδάρες μου. Από αυτές που όταν τελειώσουν, φτάνεις σπίτι, ξαπλώνεις, και τα πόδια σου από την ένταση της ημέρας κάνουν σπασμωδικές κινήσεις σαν να πατάνε κάποιο από τα 3 πετάλ…
Κοιτάζοντας το αρχείο μου, 2008 και πολλά χιλιόμετρα γίνονται για να μεταφερθούν κάποια τελευταία πράγματα. Το ποδήλατό μου, κάποια πράγματα που είχαν μείνει πίσω από το τέλος των σπουδών στην Ξάνθη. 2008, Πάσχα και η πρόσκληση του Μπάμπη από Αντίκυρα (μαζί στο στρατό πριν μερικούς μήνες) να κάνουμε Ανάσταση μαζί.
Και η απορία, τότε, στο αν έκανα καλά και αρνήθηκα την εργασία στα εργοστάσια Λουμίνας απέναντι. Πάσχα 2008, πρώτη μου επαφή με την δισυπόστατη μορφολογία του νομού Φωκίδας. Αφενός τη μοναδική νέκρα και απλωταριά του «1 χωριό – δήμος» Δεσφίνας και των απείρων κατάφυτων δασικών εκτάσεων στα πιο ενδότερα που ανακάλυψα πολύ πιο αργότερα…
Πηγαίνοντας προς τα μέρη εκεί, άφησα και ένα ακόμη φίλο στα πέριξ των Αθηνών, αφού κάναμε ένα πέρασμα από Πόρτο Γερμενό
με προορισμό την Κόρινθο. Από εκεί, Αθήνα και συνέχεια μέσω Θηβών – Θεσπιών – Δομβραίνας για πρώτη αναγνωριστική επαφή με την ανάβαση Θίσβης που σε τεύχος του drive που είχα λιώσει στο διάβασμα στο στρατό. Συγκρινόταν 10 καυτά hot hatch και μια που βρισκόμουν προς τα εκεί φρόντισα να τιμήσω. Επίσης μοναδική εμπειρία.
Έλατα, Ελικώνας,
ανεμογεννήτριες, Αρβανίτσα και κατέβασμα Κυριάκι Στείρι προς Αντίκυρα.
Πάσχα «παρέα» συνοδεία με τα κοψίδια του κυρ Φαράντου στην τοπική ταβέρνα. Και απέναντι το εργασιακό ερωτηματικό…
Μετανιώνω ο τίτλος της φωτογραφίας και εδώ η ιστορία πίσω από αυτήν...
Η επιστροφή με βρήκε στο μεγαλύτερο γυροβόλι που έχω ρίξει ως τώρα. Κατέβασμα στο επικό κομμάτι προς Ιτέα, άφιξη Αντίρριο, γύρο των χωριών νότια της Τριχωνίδας, Θέρμο, πέρασμα για πρώτη φορά της νέας γέφυρας. Εφιαλτική Πατρών Αθηνών, μάζεμα φίλου και κοινή επιστροφή προς Θεσ/νίκη με ένα detour προς Τρίκαλα. 1130 χλμ σε μια μέρα, ακόμα αξεπέραστο ρεκόρ.
Στα τότε ταξίδια σύντροφος η Nikon D70 που είχα αγοράσει στη στρατιωτική θητεία, μακράν η πιο κάκιστη από άποψη αξιοποίησης και επιλογής αγορά ηλεκτρονικής συσκευής που είχα κάνει ποτέ. Τι τοπία τραβηγμένα με 2.8 διάφραγμα, τι iso1600 μέρα μεσημέρι… Δεν είχα σκοπό να πάρω κάποιους φακούς και έπεσα και σε προβληματικό κομμάτι που έπαιρνε σκόνη στον αισθητήρα κάθε 50 κλικ…
Κάπου πριν το καλοκαίρι, ο τιράντας παίρνει ανανεωμένη μορφή. Πάνω λωρίδες, περασμένες πλέον στην τελική μορφή εμφανισιακά του τιράντα, πλην λευκών ζαντών και μιας λεπτομέρειας. Η πρώτη βόλτα ήταν στην ανάβαση Καλλιπεύκης, ψάχνοντας το «μαγνητικό» ντεμέκ πεδίο.
Καλοκαιριάζει, πολλές επισκέψεις στο Ν. Μαρμαρά, στο τότε νέο σπίτι των γονέων.
Επίσκεψη στη Βλάστη στην ορεινή Κοζάνη,
γενέτειρα του πατέρα του φίλου Φώτη, βλαχομάνα (Μπλατς), υψόμετρο, καθαρός αέρας και τοπικό μέγιστο στο σωματότυπό μου, 107 κιλά
έχοντας πάρει φόρα από τις καταχρήσεις του στρατού και τη μη ορεξη να ασχοληθώ με αθλητισμό ή οτιδήποτε λόγω της μη εύρεσης εργασίας και του διαφαινόμενου τέλους στην τότε σχέση μου.
Νέα λάστιχα για τον τιράντα, φεύγουν τα ταλαιπωρημένα S drive και μπαίνουν τα P zero Nero. Οκτώβρης και επίσκεψη στον πολυαγαπημένο Έβρο. Αν και η θητεία μου εκεί έληξε ούτε μισό χρόνο πριν, αδημονούσα να επισκεφτώ παλιά λημέρια.
Ο καλός φίλος Χαράλαμπος, εναλλακτικός και original πάντα εκεί, στις επάλξεις του δύσκολου Έβρου να έχει να δείχνει το κάτι διαφορετικό στον απέραντο νομό. Τον Τύμβο Δοξιπάρας, τους αμέτρητους αγρούς
την Εγνατία που ξεκινούσε τη χάραξή της πάνω από το Ν. Χειμώνιο, το Εβροθήραμα στα τότε πολύ δυνατά του, την εγκατάλειψη στα Μαράσια,
τα αιολικά κοντά στο «κουτουπιέ» του Έβρου προς Λεπτοκαρυά / Αισύμη. Και ήδη η πολυαγαπημένη Canon G9 στην κατοχή μου, η κάμερα στην οποία έμαθα να βγάζω σωστά και σωστές φωτογραφίες.
Ο χειμώνας πλησιάζει. Ταξιδάρα στον έτερο αγαπητό Σωτήρη, στη Χαλκίδα. Γνωριμία από το Στρατό. Επίσκεψη στην Αθήνα σε φαντάρους που πήραν το δρόμο τους σιγά σιγά ιδίως στα εργασιακά. «Ζηλεύεις» λίγο, αλλά αντισταθμίζει με το ότι είσαι η «ψυχή» της παρέας, ο συνδετήριος κρίκος που έφερε 3, 4, 5, άτομα από διαφορετικά μέρη μαζί μετά από κάποιο καιρό. Αυτό το «ευτυχώς που έρχεται ο Ξενοφών και ανταμώνουμε» το ακούω ακόμα κ τώρα κ μου δίνει μια χαζοπερηφάνεια. Και ας είναι πολλά τα βαρετά χλμ της επιστροφής
Φθινόπωρο και εξερεύνηση των πέριξ. Στην περιοχή της Σκύδρας, στα μέρη του αδερφού – φίλου Ιάκωβου. Και επειδή θα αργούσε να έρθει ο Ιάκωβος στο χωριό, ο πάνω κύκλος.
Μια από τις αγαπημένες διαδρομές που κάθε φορά που την περνούσα θα «έβλεπα» και κάτι διαφορετικό. Θεσσαλονίκη – Γουμένισσα – Αξιούπολη – Σκρα – Περίκλεια – Αριδαία – Ριζό. Στάση για φωτό, στο όμορφο φθινοπωρινό δάσος, μαύρισμα στο πλαϊνό της γόμας των ελαστικών , κάτι κόφτες 2ας και 3ης, κάποια απορρημένα κοιτάγματα αγροτών και καλλιεργητών πατάτας έξω από τον Αρχάγγελο να αναρωτιούνται αν το παιδί έχει κόψιμο και βιάζεται να πάει σπίτι του και παίρνει τις στροφές «in a σπώρτυ way» (sic).
Δεκέμβρης 2008, πρώτα χιόνια στα βουνά. Περισσότερα εργασιακά ερωτήματα...
Χριστούγεννα 2008, όμορφο ταξίδι στο φίλο στη Χαλκίδα πάλι. Αξημέρωτο ξεκίνημα, πλέον θεσμός για μένα…
Αυγή λίγο πριν τα Τέμπη
Κατέβασμα μέσω παλιάς Λάρισας Λαμίας, με τα πανέμορφα πράσινα καλλιεργημένα χωράφια να δεσπόζουν, πριν την «ανάπτυξη» των φωτοβολταικών.
Επίσης, πρώτη επαφή με πέρασμα από Μπράλο, θέα στη Γκιώνα.
Επιδείνωση του καιρού, βόλτες στα χιόνια προς Στενή – Στρόπωνες.
Επιστροφή με χιόνια και χιονόνερα. Ο χιονισμένος Σκαμνός στα ομορφότερά του, να αποτυπώνεται στο μυαλό μου ες αεί.
Φώτα 2009 και ξανά Ορεστιάδα, παρά τις δυστροπίες του στομαχιού και τις αντιδράσεις του έτερου ημίσιου.
Είναι που πέτυχα και αρκετό χιόνι εκείνη τη φορά, αισίως με καθαρούς δρόμους. Δεν ήταν ο τιράντας, άλλωστε, ακόμα έτοιμος για χιονισμένες περιπέτειες.
Επιστροφή, ζαλάδα (πρήξιμο) του αμόρε, γρήγορη γκαζόβολτα, υπερεκτίμηση δυνατοτήτων, ατυχηματάκι (στη μέση του πουθενά) τετακέ, σπασμένος προφυλακτήρας του τιράντα από ένα «στιβαρό» θάμνο και αρπαγμένη ανάρτηση. Ελάχιστες, έπειτα, φώτο του αμαξιού, αλλά μόνο από την αριστερή πλευρά.
Μαζί με το εργασιακό αδιέξοδο (ως τότε έκανα μαθήματα στο τότε ΤΕΙ ν. Μουδανιών) κάτι πρέπει να αλλάξει.
Αλλαγή προφυλακτήρα και μη πέρασμα των λωριδών, που εμφανισιακά πάντα μου άρεσε παραπάνω.
Χαλαρώνω με τα ταξίδια στους φίλους και ψάχνω το κάτι παραπάνω, τη θέα στο άγνωστο. Τα νέα μέρη. Πάσχα 2009 και κάνω ένα ακόμα μεγάλο ταξίδι. Μια επική 800άρα χλμ αυθημερόν. Αξημέρωτο Εγνατίας ξεκίνημα. Το πέρασμα από την Ήπειρο, από τις πολυαγαπημένες Πολιτσές πάνω από το Μέτσοβο σε ένα ονειρικό, ανεξίτηλα χαραγμένο τοπίο, με τα νέφη ομίχλης να κάθονται 50 πόντους από την άριστη άσφαλτο και το αμάξι σε σημεία να τις «σκίζει» σα να ανοίγει δρόμο. Από τις πιο όμορφες εμπειρίες οδήγησης.
Μικρό detour στο Βίκο. Βοϊδόμάτης, Βίκος, γήλοφοι και υψίπεδα, λαγκάδια, χαράδρες και κοφτερά βουνά. Πώς να σηματοδοτήσεις αυτόν τον τόπο… Τι να σου αποτυπωθεί πρώτα...
Αρίστη
Και όταν ψάξεις στα ερτζιανά μια συνοδεία ηχητική, τα κλαρίνα στα fm να καταιγίζουν τόσο ταιριαστά τις στροφές. ΠΟΛΛΕΣ στροφές
Πάπιγκο, Μονοδένδρι, Βίκος, Αγία Παρασκευή. Επίσκεψη στο φαράγγι.
Και κατέβασμα προς δυσμάς Νοτιότερα. Το πρώτο μου «παρα-Ιόνιο» κατέβασμα. Γιάννενα Άρτα δίπλα στο Λούρο. Ανοιξιάτικη φρεσκοανθισμένη μαγεία.
Και μπάσιμο στα βουνά.
Κομπότι στα πρώτα σύνορα της Ελλάδας μετά το ’21, Φλωριάδα Πατιόπουλο, κατέβασμα στο δήμο Ίναχου, μπάσιμο για πρώτη φορά μετά από τα παιδικά μου ταξίδια στον πολυαγαπημένο νομό της Ευρυτανίας. Παρρησία πρασίνου, ευλογία βλάστησης. Το απόλυτο πράσινο. Το στόμα μου να μένει ανοιχτό από τη φύση και το μπλε-άσπρο να γράφει όμορφα κάδρα στο κόντραστ της φρέσκιας ασφάλτου. Και η θέα στα τυρκουάζ νερά της λίμνης Κρεμαστών.
Γέφυρα Μέγδοβα, Κερασοχώρι, Κρέντης, χαιρέτισμα τον Αγραφιώτη και την κατάληξη των Αγράφων μικρή επίσκεψη προς Φιδάκια, ακόμα χωματόδρομος τότε στο τελευταίο κομμάτι αλλά με θέα που αποζημιώνει.
Σε ασυνήθιστα εδάφη
Και απέραντο πράσινο
Στον ορίζοντα, τα χιόνια να λιώνουν στη Χελιδόνα, τη Σαράνταινα και στο Βελούχι. Οροσειρές που εξακρίβωνα με τους χάρτες, πάντα πιστά δίπλα μου στο κάθισμα του συνοδηγού, να προέχει του gps.
Ευρυτανία και πέρασμα σε Φθιώτιδα. Άφιξη μετά από 16 ώρες στη Δροσιά Χαλκίδας. Πίτσα Αλιόλι, ταινία «χωρίς γυαλιά» στου Σωτήρη, εντυπώσεις / φωτό / θύμισες στρατού. Για αυτά ζούμε. Και μετά από ένα τόσο σούπερ ταξίδι, αύριο πλύσιμο τον τιράντα και βουρ βόλτα!
2η μέρα Πάσχα, και βγαίνει το καγκουρο-αυτοκόλλητο.
3η μέρα Δευτέρα διακαινισίμου, μέρα εκδρομής, βόλτα στα «κέντρα» μας. Αυθημερόν πέρασμα από κέντρο 6ΣΠ και 9 ΚΕΔΒ. Κόρινθο και Καλαμάτα. Με όλους τους κλασσικούς προορισμούς / στάσεις .
4η μέρα επιστροφή από ένα άλλο έπος, πρωτόγνωρο. Παλιά εθνική, Χαλκίδα, Θήβα, Αμφίκλεια, Μπράλος. Παλιοελλάδα.
) του άλλοτε φόρουμ φίλων fiesta.
