Μιας και σας υποσχεθήκαμε με το Μπούλη κάτι διαφορετικό ας μπούμε στο ψητό λοιπόν.
Καλοκαίρι 2020, διακοπές στο νησί της Σκύρου.
Ένα νησί με 2 όψεις. Αυτής της όψης με το πράσινο να οργιάζει στη βόρεια πλευρά της κι αυτής της νότιας πλευράς, της βραχώδους της ιδιαίτερης αυτής ομορφιάς.
Οι ημέρες που ταξιδέψαμε συνέπεσαν με την τεράστια καταστροφή που είχε υποστεί η Εύβοια μετά από τις πλημμύρες της 9ης Αυγούστου του 2020. Ξεκινώντας από Θεσσαλονίκη, φτάσαμε Λαμία. Μιας και η Εύβοια είχε κυριολεκτικά κοπεί στα δυο, κατευθυνθήκαμε στον Ορωπό, περάσαμε απέναντι με το καραβάκι στην Ερέτρια κι από εκεί συνεχίσαμε μέχρι το λιμάνι της Κύμης.
Περιμένοντας το μοναδικό πλοίο της γραμμής, τον Αχιλλέα, που θα μας μεταφέρει στη Σκύρο, στο λιμάνι στη Λιναριά.
Καιρός να επιβιβαστούμε.
Βίντεο επιβίβασης - αποβίβασης
Η κούραση ήταν πολλή μιας και ταλαιπωρηθήκαμε αρκετά στον Ορωπό. Επίσης είχαν μαζευτεί ήδη τα χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη που ουσιαστικά ξεκίνησε το ταξίδι. Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να κοιμηθούμε.
Μπούλης και ξεκούραση... Fiestamaniacs στη Σκύρο.
Οι διακοπές κράτησαν ένα μήνα σχεδόν. Πολλές οι αναμνήσεις από το νησί περάσαμε πολύ όμορφες στιγμές όπως επίσης είχαμε πολλή περιποίηση και φαγητό. Οι διακοπές είχαν ξεκινήσει και η φωτογραφική μηχανή "πήρε φωτιά".
Κυκλώσαμε το βόρειο τμήμα της Σκύρου κάνοντας τη διαδρομή Καλαμίτσα (βάση) - Ατσίτσα - Πεύκος - Καλαμίτσα.
Το πράσινο μας προσέφερε δροσιά και χαλάρωση, φωτογραφικά δε, λίγο υλικό με το αυτοκίνητο. Το ενδιαφέρον μας εστιάστηκε στη βόλτα κυρίως.
Το νότιο τμήμα της Σκύρου είναι απόκριμνο, βραχώδες με την κτηνοτροφία να κάνει αισθητή την παρουσία της.
Η αρχή για το νότιο τμήμα έγινε με,το λιμάνι στο Αχίλλι, στο ξωκκλήσι του Αγίου Νικολάου. Το λυπηρό της υπόθεσης είναι ότι κατασκευάστηκε μια μαρίνα με αρκετά μεγάλο δυναμικό φιλοξενίας σκαφών, αλλά η πρόσβαση είναι εξαιρετικά δύσκολη μιας και η είσοδός της είναι στενή και εκτεθειμένη στον καιρό. Κακός σχεδιασμός και καταστροφή μιας από τις όμορφες παραλίες της Σκύρου σύμφωνα με τους κατοίκους.
Βόλτα με μια Mercedes C Class του 2003.
Είναι δυνατόν να μην έχω φωτογραφίσει οποιοδήποτε αυτοκινητο έχει τύχει να βρεθεί στα χέρια μου;
Ίδιο σημείο - στο περίπου - με Μπούλη. Οι βράχοι από πάνω ήταν σταθεροί (από μέσα μου ευχόμουν).
Άποψη από το εκκλησάκι
Οι διακοπές συνεχίζονται όπως και οι βόλτες. Πηγαίνοντας για το νότιο τμήμα του νησιού.
Οι διακοπές ήθελαν και λίγο εκτός δρόμου, κάτι το διαφορετικό
Κρανίου τόπος, με τη δική του άγρια και ταυτόχρονα μίνιμαλ ομορφιά
Φτάσαμε λοιπόν στο νοτιότερο άκρο του νησιού όσο μας επέτρεπε δηλαδή ο δρόμος. Ελπίζαμε να πατήσουμε θάλασσα, αλλά το σημείο δεν είναι προσβάσιμο λόγω βάσης του στρατού. Αφού κατεβήκαμε κάμποσες στροφές, έπρεπε να τις ανέβουμε κι όλας. Το μέρος σου προκαλούσε δέος.
Το ομαλό τμήμα της κατάβασης με θέα το Αιγαίο
Επιστροφή
3.5 περίπου χιλιόμετρα ανάβασης με έντονες κλίσες και στροφές
Η δευτέρα μπήκε σε λίγα σημεία μιας και δεν είχαμε το περιθώριο να αναπτύξουμε ταχύτητα πάνω από 20km/h. Άξιζε όμως τον κόπο.
Υπάρχει και βίντεο εκείνης της βόλτας φυσικά, κατεβαίνοντας.
Εκείνη η βόλτα και οι κοφτερές πέτρες μας άφησαν ένα σκίσιμο στο μπρος δεξί λάστιχο. Ευτυχώς όχι σοβαρό μιας και το έλεγξα αλλά ικανό να με πείσει στο να αλλάξω τα λάστιχα σε 4season που ήθελα σχεδόν από την αρχή που αγόρασα το αυτοκίνητο. Μικρό το κακό!
Ολοκληρώνοντας λοιπόν τις διακοπές μας, το Fiesta (ή Μπούλης) μου άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων από άποψη απόκρισης, οδικής συμπεριφοράς. Το παραπονάκι που έχω και το ξέρετε είναι τα τριξίματα στα πλαστικά. Εκεί γλώσσα δεν έβαλαν μέσα. Όπως είπα παραπονάκι γιατί ναι μεν ήταν παρόντα, αλλά δεν ήταν σε καμιά περίπτωση τόσα ώστε να ενοχλούν.
Οι διακοπές λοιπόν τελείωσαν, οπότε επιστροφή Θεσσαλονίκη από την πανέμορφη Σκύρο.
Εις το επανιδείν Σκύρο
Επιστροφή λοιπόν γεμάτοι με φωτογραφίες, αναμνήσεις και συναισθήματα όμορφα, με γεμάτες μπαταρίες.
Αναμείνατε για την επόμενη βόλτα...